کفش حاج عسکر– پاها یکی از اعضای مهم بدن ما هستند که اغلب آنها را فراموش کرده و بدون اینکه در طول روز متوجه شویم، آن ها را تحت فشار قرار می دهیم. ممکن است به دلیل این بی توجهی ها، پاهایمان در معرض آسیب و بسیاری از بیماری ها قرار گیرد. هر پا دارای 26 استخوان، 19 عضله، 33 مفصل و بیش از 100 رباط است. هنگام تولد سلامت پاهایمان حدودا 95 درصد است. اما این میزان در افراد بالغ به دلیل شرایط زندگی، اضافه وزن، بی توجهی، کم تحرکی و از همه مهم‌تر انتخاب کفش اشتباه، به 40 درصد کاهش می یابد. در نتیجه نه تنها سلامت پا بلکه راه رفتن و وضعیت بدن را تحت تاثیر قرار می دهد.
لایه زیرین پا (کف پا) با گذشت زمان ضخیم می‌شود. اگر به پاهایمان اهمیت ندهیم، کف پاها متورم و باعث درد می شود. و هرچه پیشرفت کند به خار پاشنه تبدیل می شود. یکی از مهمترین دلایل ضخیم شدن این غشا، انتخاب اشتباه کفش است. یکی از رایج ترین مشکلاتی که ضخیم شدن پوست ایجاد می‌کند، پینه است. پینه، سخت شدن بافت پوست است که در نتیجه فشار کفش و حرکت پوست در جهت مخالف ایجاد می شود. کفش هایی که تنگ هستند، به پاها فشار وارد می‌کنند.
کفش هایی که گشاد هستند، به طور کامل پای شما را پوشش نمی دهد. بنابراین باید کفش مناسب انتخاب کنید. کسانی که از فرو رفتن ناخن در گوشت پا رنج می برند، می دانند که این یک وضعیت دردناک است. این موضوع به دلیل پوشیدن کفش های نوک تیز و تنگ اتفاق می افتد که از رشد طبیعی ناخن در جهت درست جلوگیری می کند. قارچ ناخن به دلیل عدم جریان هوا داخل کفش و عرق کردن پاها رخ می دهد. به همین دلیل کفش هایی که بتوانند گردش هوا را فراهم کنند، گزینه های بسیار مناسبی هستند.
در کنار دلایلی مانند دلایل فیزیولوژیکی، ژنتیکی و فشار های روزمرگی، مهم ترین علت مشکلات پاها، انتخاب نادرست کفش است. بهتر است قبل از این که دیر شود از این آسیب ها جلوگیری شود. با شناختن ساختار پاهایتان و انتخاب کفش مناسب، می توانید از این مشکلات جلوگیری کنید.
انتخاب کفش اشتباه باعث وارد شدن فشار به پاها، ایجاد پینه، خارش ناخن ها، قارچ پا، تغییر شکل در ساختار پا و انگشتان، خار پاشنه، پیچ خوردگی های مکرر، درد پا و کمر و خستگی سریع می شود. نیاز به کفش با توجه به شرایط کار و زندگی شما متفاوت خواهد بود. بنابراین برای انتخاب کفش مناسب می‌توانید به پزشک ارتوپدی مراجعه کنید. به یاد داشته باشید پا آینه سلامتی است. بنابراین هنگام انتخاب کفش به چند نکته توجه کنید.
پاهای خود را به خوبی بشناسید و با توجه به ساختار آنها کفش انتخاب کنید. اگر پای شما پهن است، کفش هایی که نوک آن ها تنگ است، گزینه مناسبی نخواهد بود. به یاد داشته باشید ممکن است پاهای شما با افزایش سن تغییر کند. به منظور پیروی از مد، از کفش هایی که نوک تیز هستند، اجتناب کنید. همیشه کفش راحت انتخاب کنید. مطمئن شوید که بین انگشت شست و نوک کفش فاصله وجود داشته باشد. کفش های بی کیفیت را انتخاب نکنید. کفش های ساخته شده از مواد طبیعی که می توانند تبادل هوا داشته باشند، انتخاب کنید.
با فکر باز شدن کفش، کفش های کوچک تر از سایز خودتان انتخاب نکنید زیرا این کار به سلامت پاهایتان آسیب خواهد زد. توجه داشته باشید که پاشنه کفشتان از 4 سانتی متر بالاتر نباشد. هنگام خرید کفش، به وزن آن توجه کنید. کفش نباید نه خیلی سبک و نه خیلی سنگین باشد. برای فعالیت هایی مانند راه رفتن و دویدن حتما کفش مناسب انتخاب کنید.
پلی یورتان ها دسته‌ای از مواد هستند که از طریق واکنش یک پلی ال (الکلی با بیش از دو گروه هیدروکسیل واکنش پذیر در هر مولکول) با دی ایزوسیانات یا ایزوسیانات پلیمری در حضور کاتالیزورها و مواد افزودنی مناسب تولید می‌شوند. از آنجا که برای تولید پلی یورتان از انواع مختلف دی ایزوسیانات ها و طیف وسیعی از پلی ال ها استفاده می‌شود، می‌توان طیف گسترده‌ای از مواد را تولید کرد تا نیازهای کاربردهای خاص را برآورده کند.
ساختار پلی یورتان
این ماده نتیجه نبوغ پروفسور اوتو بایر (۱۹۰۲-۱۹۸۲) است که به عنوان “پدر” صنعت پلی یورتان شناخته می‌شود. منشا پلی یورتان به آغاز جنگ جهانی دوم برمی‌گردد، زمانی که برای اولین بار به عنوان جایگزین لاستیک شناخته شد. در طول جنگ جهانی دوم، از پوشش‌های پلی یورتان برای ساخت لباس‌های مقاوم در برابر گاز خردل، رنگ آمیزی هواپیما با براقیت بالا و پوشش‌های مقاوم در برابر خوردگی و مواد شیمیایی و برای محافظت از فلز، چوب و سنگ تراشی استفاده شد.
با پایان جنگ، پوشش‌های پلی یورتان در مقیاس صنعتی تولید و استفاده شدند و می‌توانستند برای کاربردهای خاص به صورت سفارشی تهیه شوند. تا اواسط دهه ۵۰، پلی اورتان‌ها در پوشش‌ها و چسب‌ها، الاستومرها و فوم‌های سفت و سخت یافت شدند. اواخر دهه ۵۰ بود که کف‌های قابل انعطاف بالشتکی راحت به صورت تجاری در دسترس بودند. با توسعه پلی اتیلن ارزان قیمت، فوم‌های انعطاف پذیر دری را به سوی صنعت تودوزی و کاربردهای خودرویی که امروزه می‌شناسیم، باز کردند.
امروزه پلی یورتان ها را تقریباً در هرچیزی که لمس می‌کنیم می‌توان یافت : میز، صندلی، اتومبیل، لباس، کفش، لوازم خانگی، تختخواب و همچنین عایق بندی دیوارها و سقف و قالب‌های منازل. دانشمندان و متخصصان، همچنان به دنبال توسعه ی فرمولاسیون، مواد افزودنی و تکنیک‌های پردازش پلی یورتان هستند.
پلی ال یک ترکیب آلی شامل چندین گروه ازهیدروکسیل‌ها است که به طور وسیع به دوگروه پلی ال پلی اتر و پلی ال استر تقسیم بندی می‌شود. همچنین، پلی ال ها ممکن است بر اساس کاربرد نهایی آنها طبقه بندی شوند.
پلی ال پلی اتر
پلی الهای پلی اتر به طور بسیار وسیعی در ساخت پلی یورتان ها استفاده می‌شود که ساختار آن را می‌توان در شکل زیر مشاهده کرد
ساختار پلی ال پلی اتر
مونومرهای رایجی که در پلی ال های پلی اتر استفاده می‌شود در جدول زیر نشان داده شده است:
مونومرهای رایج پلی ال پلی اتر
واکنش پلیمریزاسیون با یک الکل و یک پایه قوی آغاز می‌شود. پایه، معمولاً هیدروکسید پتاسیم است که در ابتدا مونومر الکولات را تشکیل می‌دهد. آنیون الکولات تحت مجموعه‌ای از واکنش‌های باز شدن حلقه اپوکسید یا اتر حلقوی قرار می‌گیرد. بنابراین، پلی ال های تشکیل شده منحصرا از اکسید پروپیلن، گروههای ثانویه هیدروکسیل را به عنوان گروههای انتهایی حمل می‌کنند. گروههای هیدروکسیل ثانویه نسبت به گروههای اولیه هیدروکسیل واکنش کمتری دارند.
برای بدست آوردن پلی ال ها با گروههای هیدروکسیل اولیه واکنش پذیر، پلیمریزاسیون با اکسید پروپیلن آغاز می‌شود و در مرحله نهایی اکسید اتیلن اضافه می‌شود. اتیلن اکسید حلالیت آب در پلی ال را بهبود می‌بخشد. به جای الکل‌ها، از آمین‌ها نیز می‌توان استفاده کرد.
الکل‌های آغازگر معمولی پروپیلن گلیکول، گلیسرول، تری متیلول پروپان، تری اتانول آمین، پنتا اریتریتول، سوربیتول یا ساکارز هستند. ساکارز منجر به تولید پلی ال های بسیار شاخه‌ای مناسب برای فوم‌های سفت و سخت می‌شود، در حالی که الکل‌های با عملکرد پایین تر برای مواد فوم‌های نرم استفاده می‌شوند. آمین‌ها شامل اتیلن دیامین، تولوئن دیامین، ۴،۴ دیفنیل متان دیامین و دی اتیلن تری آمین هستند.
پلی ال های حاصل از عناصر اساسی بالاتر از پلی ال های دارای الکل به عنوان آغازگر ظاهر می‌شوند و بنابراین با ایزوسیانات‌ها واکنش بیشتری نشان می‌دهند. واکنش جانبی باز در پلیمریزاسیون، واکنش ایزومریزاسیون است.
پلی ال های کوپلیمر از طریق پیوند استایرن یا اکریلونیتریل به پلی (اکسید پروپیلن) بدست می‌آیند. رادیکال‌ها به عنوان واکنش انتقال به پلی (اکسید پروپیلن) به سایت هیدروژن سوم در پلی (اکسید پروپیلن) حمله می‌کنند. در ابتدا از اکریلونیتریل خالص برای پیوند استفاده می‌شد، اما پلی اتیلن‌های کوپلیمر تشکیل شده، باعث ایجاد مشکلاتی همچون تغییر رنگ در اسفنجهای قابل استفاده در تخته سنگ می‌شود. به همین دلیل پلی الهای کوپلیمر استایرن / اکریلونیتریل تولید شد.
روش دیگر کاربردی سازی پلی ال ها با یک بخش وینیل است. این امر با واکنش پلی ال ها با انیدرید مالئیک یا متاکریلوئل کلرید حاصل می‌شود. البته عملکرد پلی ال ها باید بیشتر از ۲ نسبت به گروه هیدروکسیل باشد، زیرا گروههای هیدروکسیل از بین می‌روند. اگر به پلی ال عاملدار شده وینیل مخلوط مونومر وینیل پلیمریزاسیون اضافه شود، پلی ال های آویز گروه وینیل در واکنش پلیمریزاسیون شرکت می‌کنند. با توجه به پلیمر وینیل، ساختاری شانه مانند ایجاد می‌شود. دیول‌ها و پلی ال های تجدیدپذیر برای پلی یورتان با واکنش اتصال تیول-ین به اسیدهای چرب مشتق شده از آلکین از اسیدهای اولئیک و ۱۰ اسیدهای غیردکنوئیک به دست آمد.
پلی ال پلی استر دسته‌ای از پلی ال ها است که ساختار آن در شکل زیر نشان داده است.
ساختار پلی ال پلی استر
پلی ال ها معمولا با استفاده از اسیدها ویا الکل‌ها تهیه می‌شوند. در جدول زیر مونومرهای پلی ال پلی استر نشان داده شده اند.
مونومرهای پلی ال پلی استرها
پلی استرها با گرم شدن دیول در ۹۰ درجه سانتیگراد و افزودن اسید به آن تولید می‌شوند. دمای واکنش به آرامی تا ۲۰۰ درجه سانتیگراد افزایش می‌یابد. برای حذف آب از گاز بی اثر یا خلا استفاده می‌شود. میعانات توسط اسیدها، بازها و ترکیبات فلزات واسطه کاتالیز می‌شود. با این حال، باید از کاتالیزورها با احتیاط استفاده شود، زیرا می‌توانند اثرات نامطلوبی بر واکنش پخت بعدی داشته باشند.
اسیدهای فوم‌های نرم اسیدهای آلیفاتیک مانند اسید آدیپیک هستند، در حالی که انیدرید فتالیک میزان سفتی را افزایش می‌دهد. از ترفتالیک اسید یا ایزوفتالیک اسید در پوشش‌های سخت و چسب‌های با عملکرد بالا استفاده می‌شود و چنین فوم‌هایی بهبود می‌یابند تا در برابر شعله مقاوم باشند.
پلی استرهای مبتنی بر اسید ترفتالیک با استفاده از ترانس استریشن دی متیل ترفتالات ساخته می‌شوند. همچنین مواد زائد پلی (اتیلن ترفتالات) مانند بطری‌های پلی استر یا بطری‌های نوشابه، می‌توانند توسط گلیکولیز بازیافت شوند تا بتوانند پلی ال های مناسب بدست آورند. تریول‌ها، مانند گلیسرول و ۱،۱،۱-تری متیلول پروپان، منجر به تولید پلی استرهای شاخه‌ای می‌شوند. الکل‌های مورد استفاده برای فوم‌ها عبارتند از: اتیلن گلیکول، دی اتیلن گلیکول، پروپیلن گلیکول، ۱،۴-بوتاندیول، ۱،۶-هگزاندیول و غیره.
پلی استرهای متشکل از یک جز اسیدی منفرد و یک جز الکلی منفرد، کریستالی هستند. تبلور را می‌توان با استفاده از مخلوط دیول‌ها یا مخلوط پلی استرهای مختلف کاهش داد. پلی استرهای مخلوط حاصل از اسیدهای زائد تولید نایلون حاوی اسید آدیپیک، اسید گلوتاریک و اسید سوکسینیک هستند.
گروه استر در پلی ال های پلی استر به حمله هیدرولیز حساس است. پایداری هیدرولیز را می‌توان با افزودنی‌هایی که با گروههای کربوکسیلیک و الکلی واکنش می‌دهند، که در طول هیدرولیز تشکیل می‌شوند، بهبود بخشید. این مواد افزودنی شامل اگزازولین‌ها، ترکیبات اپوکسی و ساختارهای کاربدییمید است. به طور خاص، پلی الهای پلی استر را می‌توان با افزودن ۱-۲ درصد از کاربدییمیدهای آروماتیک تثبیت کرد. این ترکیبات پاک کننده اسید تولید شده توسط هیدرولیز استر هستند. این اسید هیدرولیز بیشتر را کاتالیز می‌کند.
پلی الهای پلی استر می‌توانند حاوی ۱۰-۲۰٪ از پلیمرهای وینیل باشند. پلیمرهای وینیل باعث بهبود پایداری هیدرولیز، سختی و پایداری فرم می‌شوند.
